ႀကိဳးဆြဲရာ ကေနသည္

အလုပ္လုပ္သည္ အထင္မႀကီးေလနွင္႕
တကယ္တမ္းဘာမွမလုပ္ ည ၇ နာရီ ၃၀ ဆို ဇာတ္ကားၾကည္႕တယ္ ေၾသာ္ ေမ႔လိုက္တာလဲ လြန္ေရာ (ကိုယ္႔ ကိုကိုယ္ေျပာျခင္း) ထမင္းအရင္စားတာ အဲဒါစားျပီးမွ ဟိုဒါကိုၾကည္႕တာ ဟိုတာက ဇာတ္ကားကိုေျပာတာ အဲဒါဆိုတာက ထမင္းကိုေျပာတာ ဘာနဲ႕စားသလဲမေမးနဲ႕ ေၾကာင္စာ။ ဇာတ္ကားက စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတယ္ အေမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမတၱာ နဲ႕ လူ႕ပတ္ဝန္းက်င္က ျဖစ္တတ္ေနက် သဘာဝေလးေတြကို မီးခြက္ထြန္းျပထားတာ

အဲဒါေတြၿပီးရင္း ဟိုၾကည္႔ဒီၾကည္႔နဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ ဆိုင္သိမ္း အိမ္ျပန္။ အိပ္ ။ သိပ္လည္းအိပ္မရပါဘူး နွစ္နွစ္ခ်ိဳင္႔ခ်ိဳင္႕ အိပ္ေရးဝတာမ်ိဳးလဲ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ေန႔နဲ႔ညက ဘယ္တူမလဲေလ လူခ်င္းလဲတူမွမတူၾကတာ မနက္ ၄ သို႔ ၅ ေလာက္အိပ္တာ အႀကိမ္၂ နိုးေနတယ္ မ်က္နွာကိုေခါင္းအံုးနဲ႕ ဖံုးၿပီးျပန္အိပ္ ဟိုလိမ္႔ဒီလိမ္႔နဲ႔ေပါ႔ တေန႔အိပ္ရတဲ႔အခ်ိန္က၅နာရီေက်ာ္ေလာက္ပဲရွိမယ္ထင္တယ္ အိပ္ရာနိုး ဟိုေတြးဒီေတြး ဟိုေငးဒီေငး ညေန၅နာရီအလုပ္ျပန္ဝင္ ကဲ ဘယ္ေလာက္ညီးေငြ႕စရာေကာင္းလိုက္ေလသလဲ။

အဲဒီလို ညီးေငြမႈေတြေၾကာင္႔ ကြၽန္ေတာ္ပိုၿပီး စိတ္ကူးယၪ္တတ္ခဲ႔တာထင္တယ္။ အဲဒီစိတ္ကူးေတြေၾကာင္႔ပဲ တစ္ခါတစ္ခါ ေန႔ရက္ေတြက ေသေသသပ္သပ္နဲ႔ လွပေနခဲ႔တယ္ေလ။ တစ္ခါတစ္ခါလည္း အဲဒီစိတ္ကူးေတြ အစြန္းေရာက္ျပန္ရင္ ကိုယ္႔စိတ္က ကိုယ္႔ကိုျပန္နွိတ္စက္ျပန္တယ္။ အခု လူေတြအားလံုး အိပ္ေနၾကၿပီ
ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးလည္း တိတ္ဆိတ္ညိမ္သက္လို႕။ ကြၽန္ေတာ္အျပင္ဝရန္တာမွာ ထြက္ထိုင္ေနမိတယ္။ ေကာင္းကင္ထက္ကလမင္းႀကီးက ထိန္ထိန္သာလို႕
ေအးျမတဲ႔အလင္းေရာင္ေတြျဖန္႔က်က္ထားေလရဲ႔ လမင္းႀကီးက ကြၽန္ေတာ္႔ကို ဂရုနာသက္တဲ႔ အၾကည္႔ေတြနဲ႔ ၾကည္႔ေနတယ္။





သူ ဘယ္လိုပဲၾကည္႔ပါေစ ထင္ပါေစ အခုလက္ရွိ သူသည္သာ ကြၽန္ေတာ္႔ကို အလင္းေရာင္ေတြေပးေနတာ သူသည္ကြၽန္ေတာ္႔ရဲ႔ အလင္း ကြၽန္ေတာ္႔ရဲ႔လမ္းျပ သူ႕ဂရုနာသက္တဲ႔ အၾကည္႔ေတြေအာက္မွာ ကြၽန္ေတာ္က်ရႈံးသြားတယ္။ အခုလို လသာတဲ႔ညေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္တတ္ခဲ႔တာၾကာေပါ႔ သူ႔ေအးျမတဲ႔ အလင္းေရာင္ေတြကို ၾကည္နူးခံစားလိုက္ရံုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္႔ရင္ေတြေအးျမသြားခဲ႔တယ္။

အခု ကြၽန္ေတာ္လေရာင္ေအာက္မွာ လြင္႔လြင္႔ေမ်ာေမ်ာ လြမ္းျဖစ္တယ္ ဒါဟာ လက္ရွိ မေလးရွားမွာ လေရာင္ေအာက္ ပထမဆံုး လြမ္းျဖစ္တာပါ ။ အရာအားလံုးကို လြမ္းေနမိတယ္ တကယ္ ကြၽန္ေတာ္႔မ်က္ဝန္းေတြ အရည္လဲ႔ေနတယ္။ ဝမ္းနည္းျဖစ္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ပဲ အပစ္တင္မိတယ္။ လမ္းေလ်ွာက္ရင္း လမ္းေပ်ာက္ေနသလိုပါပဲ တကယ္ေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္က ကံၾကမၼာႀကိဳးဆြဲရာ ကေနရတဲ႔ ရုပ္ေသးတစ္ရုပ္ပါပဲ။

posted from Bloggeroid