Pages

Thursday, October 4, 2012

သင္ခန္းစာ

         ကြ်န္ေတာ္ လိုခ်င္တဲ ့ဘဝတခုကို အစြမ္းသတၱိတခုခုနဲ ့ ဖန္းတီးလို ့ရခဲ ့ရင္ေပါ ့.....................
မၿဖစ္နိုင္တာေတြကိုမွ စိတ္ကူးယဥ္ခ်င္သူေလ ။ ဟားတိုက္မရယ္နဲ ့ အဲဒီေတာင္ထိပ္ၾကီးခြ်န္ေအာင္
ကြ်န္ေတာ္ဆုပ္ကိုင္လိုက္တာမဟုတ္ဘူး ။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ ဟန္ေဆာင္မွဳ သက္သက္ ။ ကြ်န္ေတာ့္
လုပ္ရပ္ေတြက စိတ္ကိုေဖာ္ၿပ မေနဘူးလား ဟင္...........????



ၿမိဳ ့ၿပရဲ ့ နံနက္ခင္းေတြကလွပေနတယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ သတိမထားမိခဲ ့ဘူး ။ လွပေနတယ္ ။ ညဘက္ေတြေရာ လွပေနမွာပါပဲ ။  အလင္းေတြနဲ ့ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ပံုေဖာ္နိုင္ရင္ေပါ့ ။  တကယ္ကို လွပေနမွာ ။  ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ့ ညေတြနဲ ့ နံနက္ခင္းေတြကေတာ့  မလွပခဲ ့တာၾကာေပါ့ ။  ဒီလိုနဲ ့ ကြ်န္ေတာ္
အားလံုးရဲ ့အေဝးမွာ ေနသားတက်ေနတတ္ခဲ ့ၿပီ ။

 တခုခုကိုလြမ္းတယ္လို ့ မခံစားရဘူးလား ???  မလြမ္းပါနဲ ့  ကြ်န္ေတာ္ပဲလြမ္းမယ္ ။  အလြမ္းဆိုတာ လြမ္းပါမ်ားရင္ ႏြမ္းသြာတတ္သလား ??? ကြ်န္ေတာ္ မသိေပမယ့္ လြမ္းၿဖစ္ေနတယ္ ။  

ကြ်န္ေတာ္ပဲ သိဖို ့လိုတယ္ ဘယ္သူမွသိဖို ့မလိုဘူး ဒီလိုနဲ ့ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရူးသြပ္လာေအာင္ က်င့္ယူခဲ ့တယ္ ။ အရူးတပိုင္းၿဖစ္တဲ ့အထိေပါ့ ။ တစ္ေယာက္ထဲအခန္းက်ဥ္းထဲ တိတ္ဆိတ္စြာပဲ ၿဖတ္သန္းတယ္ ။ ကြ်န္ေတာ္္ပဲအတၱၾကီးတာလား မသိဘူး ။ လမ္းတေလွ်ာက္က်က်န္ခဲ ့တဲ ့ ဖြဲေတြလိုပါပဲ ။
ကြ်န္ေတာ့္လမ္းတေလွ်ာက္မွာပ်ံ ့က်ဲလို ့....။  ကြ်န္ေတာ္ အၿမင့္ၾကီးကို မမွန္းပါဘူး အနဲဆံုးေတာ့
တိရိစ ၦန္ဆရာဝန္ေလာက္ဆိုရင္ၿဖစ္တယ္ ။

 ၿမိဳ ့ၿပရွဴခင္းကို ကြ်န္ေတာ္လွမ္းၿမင္ေနရတယ္ ခပ္ေရးေရးေလး ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ လူေတြရဲ ့စိတ္ကို လွမ္းမၿမင္တတ္ဘူး ။ ကြ်န္ေတာ့္ လူညံ ့တစ္ေယာက္ပါ ။ ကိုယ္ထင္ရာ ကိုယ္ေတြးတတ္တဲ ့လူ လူတဖက္သားရဲ ့ စိတ္ကို နားမလည္နိုင္တဲ ့လူ ။ လူေတြနဲ ့ပတ္သတ္ရင္ ကြ်န္ေတာ္ အလံတလူလူ မလႊင့္နိုင္တဲ ့ လူပါ ။

 ကြ်န္ေတာ္ ကဗ်ာေတြ မေရးေတာ့ဘူး။ ဟုတ္တယ္ မေရးေတာ့ဘူးလို ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသတိေပးတယ္ ။ ခုလို စာေရးေနတာေတာင္ ဘယ္ခ်ိန္ကသရဲဝင္ပူးေနမွန္းမသိလို ့။
တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ကိုယ္ေသဖို ့ ကိုယ့္ရိကၡာ ကိုယ္ရွာေနသူတစ္ေယာက္ ။ မေရရာတဲ ့ ေန ့ရက္
ေတြနဲ ့မေသခ်ာတဲ ့ ေန ့ညေတြၾကား  အေပါစားစိတ္ကူးေတြနဲ ့ မိန္းေမာေနသူ ။

 ကြ်န္ေတာ္ ေလာကၾကီးကို အၿမင္က်ယ္က်ယ္နဲ ့ၾကည့္ခ်င္တယ္ ။ အဲဒီလိုၾကည့္တတ္ဖို ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အရည္အခ်င္းေတြ အရည္အေသြးေတြ အမ်ားၾကီးလိုအပ္ေနေသးတယ္ဆိုတာ သိေနတယ္ ။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ဘာမွမဟုတ္တဲ ့ ေၿမပဲဆံေလး ။  (ကြ်န္ေတာ္=ေၿမပဲဆံ)


 ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ကူးေတြနဲ ့ မေမွ်ာ္လင့္ေတာ့ဘူး ။ ေတာင္ထိပ္ကို ေရာက္ဖို ့ ကိုယ္တိုင္ အပင္ပန္းခံၿပီး အေမာေဖာက္ေအာင္ တက္ခဲ ့ရတာ ဒါမွပဲ ေတာင္ထိပ္ကို ေရာက္ခဲ ့ရတယ္ ။ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ေတာ့မွ
အေပၚစီးကေန အရာရာက လွပေနေတာ့တယ္ ။ ကြ်န္ေတာ့္ အေမာေတြ ေၿပေပ်ာက္သြားခဲ ့တယ္ ။
အဲဒီအတြက္ ရလိုက္တဲ ့သင္ခန္းစာက ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ကူးနဲ ့ မမွန္းေမွ်ာ္ေတာ့ဘူး ။
မၿဖစ္နိုင္ရင္ ဘာကိုမွမလုပ္ဘူး ။  ၿဖစ္နိုင္တာေတြကို ၿဖစ္နိုင္ဖို ့အတြက္ ၾကိဳးစားမယ္ ။ 


















6 comments:

mstint said...

စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ဆိုတာ မေမာမပမ္းမက္ေနရင္ လက္ေတြ႔နယ္ပယ္မွာ အေကာင္အထည္ေပၚလာစၿမဲပါ ကိုၿဖိဳးေရ။ တိုက္ဆိုင္မႈေလးတစ္ခုအေနနဲ႔ မေန႔က တီတင့္တင္လိုက္တဲ့ တဂ္ပို႔စ္ေလး အခ်ိန္ရရင္ ဖတ္ၾကည့္ေနာ္။ ဓာတ္ပံုေတြၾကည့္ၿပီး ၾကည္ႏူးမႈ လြမ္းေမာမႈ စိတ္ေအးခ်မ္းမႈတို႔ကို ေျမပဲဆံေလးနဲ႔အတူ ခံစားသြားတယ္ း)
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္

Crystal said...

ျမင့္ျမင့္တက္ျပီး မ်ားမ်ားၾကည့္မယ္ ...။

ျဖစ္ႏိုင္တာေတြ ျဖစ္ႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားမယ္ ...။

ဒါဆို ညေတြေရာ မနက္ခင္းမ်ားပါ လွပလာမယ္ ...။

Cameron said...

Nice shot phyo...good job my cameraman carry on your work...

Candy said...

ကိုျဖိဳးကဗ်ာေတြကို လြမ္းတယ္... ေျမပဲဆံတဲ့ >.< ေတြးလည္း ေတြးတတ္တယ္

ညိမ္းႏိုင္ said...

ေျမပဲဆံေလးနဲ႕ ဘီဘီေလးနဲ႕....:P

စံပယ္ခ်ိဳ said...

တတ္ႏုိင္ရင္ေတာ႔ကဗ်ာေလးေတြေရးပါ
ပုံေတြအရမ္းကုိလွတယ္