အေရမရအဖတ္မရ ေၾကကြဲရတယ္

အေရမရအဖတ္မရ  ေတြေရးရမယ္ ။ အခ်ိန္ကုန္ပါေစ ေရးမယ္။ ။ဘာေရးရင္ေကာင္းမလဲ .....စဥ္းစားလိုက္အံုးမယ္ ။ စိတ္ထဲရွိတာေတြေတာ့မေရးေတာ့ပါဘူး ။ ပံုေတြတင္မလားလို ့ စိတ္ကူးပီး

upload လုပ္တာ စတိုကၿပည့္ေနၿပီတဲ ့ ။ ပိုက္ဆံလာေတာင္းတယ္ ။  မေပးခ်င္ေသးဘူး ။  ဒီေတာ့ ပံုလဲတင္လို ့မရေတာ့ဘူး ။ တခါတေလ နားလည္မွဳေတြလြဲတယ္ ။ ၿငိမ္ေနတာက ပတ္ဝန္းက်င္ၾကီးကို ေခ်ာက္ၿခားေစသလား ။ ေၾကာက္တတ္သူအဖို ့ေတာ့ ေၿခာက္ၿခားစရာအေကာင္းသား ။  သူေၿပာသလိုပဲေပါ့  သရဲမေၾကာက္ဘူး လူပဲေၾကာက္တယ္တဲ ့ ။  ကြ်န္ေတာ္ ရယ္စရာေတြေၿပာတတ္ခ်င္တယ္ ။  သင္တန္းတခုခုမ်ားရွိရင္ တက္မလားစိတ္ကူးတယ္ ။  ဒါေပမယ့္ မလိုပါဘူး  တစ္ေယာက္တည္းလဲ ရယ္ခ်င္ရယ္ေနတာပဲ လံုေလာက္ပါၿပီ ။   

အဲဒီေနရာကို မသြားခ်င္ေတာ့ဘူး ။ ပြဲေစ်းတန္းလိုလို  ေလာင္းကစားဝိုင္းလိုလို စာၾကည့္တိုက္လိုလို ရုပ္ရွင္ရံုလိုလို တိရိစာၦန္ရံုလိုလို အပမ္းေၿဖစခန္းလိုလို ကားဂိတ္လိုလို ပန္းၿခံလိုလို ရြာလမ္းထိပ္လိုလို ဓမၼာရံုလိုလို အရက္ဆိုင္လိုလို ေၾကာ္ၿငာဆိုင္းဘုတ္လိုလို ဂ်ာနယ္တိုက္လိုလို အမဲေရာင္နယ္ေၿမလိုလို လူေတြလူေတြ ပလူပ်ံေနၾကတယ္ ။  တခါတေလ စိတ္ဆိုတာက ခက္တယ္ ။  ဘာလြယ္သလဲဆိုေတာ့ ဘာမွမလြယ္ပါဘူး ။ ဖုတ္ေလသည့္ ငါးပိ ရွိသည္မထင္ဘူးတဲ ့။  ၾကားဖူးတယ္ ။ ဘာလဲလို ့စဥ္းစားမေနဘူး ။  ငါးပိမၾကိဳက္ရင္ မဖုတ္နဲ ့ေပါ့ ။  ထားလိုက္ပါကြာတဲ ့ ။  မထားနိုင္ဘူး  ။  ေနတတ္သလိုပဲေန ။  လူဆိုတာ သူမ်ားကိုလဲ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္မလုပ္နဲ ့တဲ ့  ကိုယ္တိုင္လဲ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ၾကိဳးစားၿပီးေနထိုင္ပါတဲ ့ ။  ေနတတ္ရင္ေၾကနပ္စရာေတြခ်ည္းပါပဲတဲ ့ ။  စာလဲသိပ္မဖတ္ၿဖစ္ေတာ့ သူမ်ားေၿပာတာေတြကိုပဲ စိတ္ထဲမွတ္ထားလိုက္တယ္ ။   

သူမ်ားဘေလာ့ေတြလဲ သြားမဖတ္ၿဖစ္ဘူး ။  ကိုယ့္ဆီလာလာဖတ္တဲ ့ သူေတြကိုေတာ့ အားနာတယ္(အဲဒီအားနာတယ္ဆိုတဲ ့စကားကို မေၿပာခ်င္ေတာ့တာၾကာၿပီ) ။  ဘာမွမဟုတ္တာေတြကို ပ်င္းလို ့ေရးထားတာေတြကို လာလာဖတ္ၾကတာကို အားနာမိတယ္(ထပ္ေၿပာလိုက္ၿပန္ၿပီ) ။ ေက်းဇဴးတင္ပါတယ္ ။  ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး ။ ေရခ်င္ရင္လဲေရးမယ္ ။ မေရးခ်င္ရင္လဲ မေရးေတာ့ဘူး ။  ကြ်န္ေတာ့္ကို ခင္ခ်င္ရင္လဲ ခင္လို ့ရသလို မခင္ခ်င္ရင္လဲ မခင္ၾကပါနဲ ့ ။   ေၿပာခ်င္ရင္ေၿပာ မေၿပာခ်င္ရင္လဲ မေၿပာနဲ ့ ။  

ကိုယ့္ဒုကၡ ကိုယ္ရွာတဲ ့အထဲမွာ ဒီလူကထိပ္ဆံုးကပဲ ။  မေနနိုင္မထိုင္နိုင္ ဖုန္းကို ၿမန္မာစာထည့္ခိုင္းဖို ့ ဆိုင္မွာ root  လုပ္ခိုင္းလိုက္မိတာ ပ်က္ေရာ  ။  အခု service center ကို ပို ့ထားရတယ္ ။   ဘယ္နွလၾကာမွၿပန္ရမယ္မွန္း မသိတဲ ့ ဖုန္းကိုလဲေမွ်ာ္မေနေတာ့ပါဘူး ။   မရလဲ ပစ္ရေတာ့မယ့္အတူတူ ။ မနွေမ်ာတတ္ေတာ့ဘူး  ။   သံေယာဇဥ္မတြယ္ခ်င္ဘူး  ။  ေသရင္ဘာမွပါမွာမဟုတ္ဘူးတဲ ့ ။  ၿခစ္ကုပ္ၿပီးေနေနလို ့လဲ  ဘာမွမထူး ။   ေငြဆိုတာ မကုန္ခ်င္လဲကုန္ေနတာပဲ  ။  ရွာေနနိုင္သေရြ ့ေတာ့ သံုးေနရမွာပဲေလ ။  အိမ္ကိုေတာ့ ပို ့ၿဖစ္ေအာင္ ပို ့ရတယ္ ။   ဒီလူက ေနစရာအိမ္ေတာင္ရွိေသးတာမဟုတ္ ။  အဲဒီထက္ပိုတဲ ့ အေၾကာင္းအရာေတြ  မစဥ္းစားခ်င္ေသးဘူး ။   

လိုခ်င္တာေတြ လိုအပ္တာေတြက  ေန ့စဥ္အမွ်ရွိေနေတာ့ခက္တယ္ ။  တစ္ေယာက္တည္းမို ့ ဘာမွမလိုအပ္ဘူးလို ့ ထင္ေနလား ။  တမ္းတရံုပဲတမ္းတလို ့ရတာေတြေတာ့ တမ္းတရံုပဲတတ္နိုင္တာေပါ့ ။ ကိုယ့္ လိုအပ္ခ်က္ေတြနဲ ့ကိုယ္ေတာ့ ခ်င့္ခ်ိန္ရတာေပါ့ ။  လူမွာအက်င့္ ဝမ္းမွာအခ်င့္ ။  ဒီလိုပဲ ပလိုင္းေပါက္နဲ ့ ဖားေကာက္ခဲ ့တာၾကာေပါ့။  ပေလာင္ေတာင္တက္ေနွးတာလို ့ မေၿပာပါနဲ ့ ။  လိပ္လဲမၿဖစ္ခ်င္ဘူး ။  ညညဆို ဇီးကြက္တစ္ေကာင္ေရာက္ေရာက္လာတယ္ ။  

ေအးေဆးေနတဲ ့ သူတို ့ကို သေဘာက်တယ္ ။  ကိုယ္လဲေအးေဆးတာပါပဲ ။  ဒါေပမယ့္ေအးစက္တာလား ေအးေဆးတာလား မေဝခြဲတတ္ဘူး။  ပံုၿပင္ေတြနားေထာင္ခ်င္တယ္ ။  အလုပ္စလုပ္တဲ ့အခ်ိန္ေတာ့  သီခ်င္းေလးနားေထာင္ၿဖစ္တယ္ ။  အိပ္ေနတုန္း ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းက်လာလို ့ လန္ ့နိုးသြားတယ္။  ေဆာင္တြင္းမနက္ခင္းမွာ ပြင့္တဲ ့ပန္းေလးေတြ ဝတ္ရည္ခ်ိဳတယ္ ။  ဘေလာင္းဂင္း ထဲမွာ ကိုယ္တိုင္ရွိေနေသးတာပဲ ။  ဒန္ေပါက္မစားၿဖစ္တာေတာင္ၾကာလို ့ သံပုရာရည္လဲ မေသာက္ၿဖစ္ဘူး ။  ေတာက္တဲ ့ေတြလိုေန ့တိုင္းေအာ္ေနရင္ နားညီးမွာေပါ့ ။ ပြဲရံုေရာက္ခဲ ့တဲ ့ေန ့က ဝမ္းနည္းလို ့ လက္ထဲက ေဖာင္တိန္ေလးလြတ္က်သြားတယ္။  နားလည္ေပးပါ ။  ဘုရင့္ေနာင္ေတာ့ အရံွဳးေပးလိုက္ရတယ္ ။    

ဖိနပ္ခ်င္းအတူတူ အၿဖဴတဖက္ အမဲတဖက္ကို  ဘာလို ့စိတ္ဝင္စားေနၾကတာလဲ ။   

ထမင္းပူပူေတြစားမိလို ့ လွ်ာက်က္ရင္ စိတ္တိုတယ္ ။  ခံစားမွဳေတြပ်က္ပ်ယ္တယ္ ။  မ်က္လွည့္ပညာ သင္ခ်င္တယ္  သခ်ိ ၤဳင္းကုန္းမွာ ေရႊေတာင္စကၠဴေတြမီးရွဳိ ့ခ်င္တယ္။တစ္ေယာက္တည္း 

 ေတာင္ေဝွးေလးစမ္းၿပီး ဘူတာရံုမွာ ရထားေစာင့္ေနတဲ ့ မ်က္မၿမင္အဘိုးအိုကိုၿမင္ေတာ့ ေၾကကြဲရတယ္ ။